De grote happen die Corrie uit het strand nam
Afgelopen maandag waren we even helemaal in de ban van storm Corrie. Ze is al lang en breed weer vertrokken, maar de sporen die ze heeft achtergelaten zijn niet mis.‘Onze’ Corrie beukte erop los afgelopen maandag, daar hebben we het nodige van gezien en gehoord. Maar eigenlijk was het zaterdagavond al raak. De wind draaide naar noordwest, trok al flink aan en in het noorden tipte de wind af en toe al aan windkracht 9. Het leverde al hoge waterstanden op waardoor diverse dijkdoorgangen al werden gesloten. Ook was er her en der al schade aan gebouwen.
Maandagochtend kwam noordwesterstorm Corrie daar nog eens even overheen. Een volle windkracht 9, windstoten tot 110 kilometer per uur. Bomen vielen om, enkele daken waaiden weg en het water was woest; op veel plaatsen zag je het water tegen kades en dijken klotsen.
Ook het Braassemermeer bleef niet bepaald binnen de lijntjes. Foto: Ton Wesselius
Strandschade
Ook de beelden vanaf het Noordzeestrand waren indrukwekkend. Niet alleen de strandbezoekers konden nog maar moeilijk overeind blijven, de wild kolkende Noordzee kwam soms zo ver het strand op, dat er grote stukken van het strand werden weggeslagen door de golven. Pas nadat Corrie weer was vertrokken werd de schade echt goed zichtbaar. Zoals hier in Zandvoort en Egmond aan Zee.
Spannende uren bij deze strandtent. Foto: Paul van Dijk
Flinke afgrond onderaan het duin. Foto: John Dalhuijsen
Grote happen uit het strand. Foto: Sjef Kenniphaas
Bijna een kliffenlandschap in Egmond aan Zee. Foto: Sjef Kenniphaas
De kliffen van Egmond?
En op veel meer plaatsen aan zee is het duidelijk te zien. Bij een zuidwesterstorm is het meestal minder erg, maar noordwester Corrie heeft enorme happen uit het strand genomen. Allerlei bouwsels (strandtenten, opgangen) liggen ineens boven een gapend gat. Her en der lijkt het wel een kliffenlandschap geworden. En nu? Komt dat zand ooit nog terug? Hoe kan deze schade weer hersteld worden?
Dat regelt de natuur – min of meer – vanzelf. En soms helpen we haar een handje. In principe brengt het zeewater al dat zand vanzelf terug. Met de golven wordt het zand op het strand achtergelaten, en de wind blaast het vervolgens verder het strand op en tegen de duinen. Zo komt het vanzelf weer op de goeie plek terecht.
Handje helpen
In het algemeen is de trend juist dat de zee heel langzaam steeds een beetje van de kust afsnoept. In 1990 is een zogenoemde basiskustlijn vastgesteld, en de zee 'mag' niet verder komen dan dat. Daarom wordt de kustlijn onderhouden door Rijkswaterstaat en de waterschappen. Zo worden stranden soms opgespoten met zand dat verderop van de zeebodem wordt gehaald. Ook worden er zandbanken in zee gemaakt, waardoor de golven minder hard op het land slaan.
Sinds 2011 hebben we nog iets inventiefs: de zandmotor. Dit is een grote, kunstmatige zandplaat voor de kust bij Scheveningen. Een soort schiereiland. Door de wind en de stroming van de zee, wordt hiervandaan zand naar de Nederlandse kust vervoerd. Zo worden het strand en de duinen door de natuur zelf versterkt. Zo werken we eigenlijk samen met de elementen, in plaats van er tegen te vechten. Tegelijkertijd wordt de zandmotor inmiddels volop gebruikt door dieren, maar ook door badgasten. Het lijkt weer een behoorlijk succesvol project van die Nederlanders, die wereldberoemd zijn door hun strijd met het water.
En hoe gaat het nu verder met de kliffen die Corrie heeft achtergelaten? Zolang ze geen acuut gevaar opleveren, worden ze waarschijnlijk niet per se gerepareerd. Dat hoeft ook niet. De kustlijn is eigenlijk continu in beweging. De ene keer wat meer dan de andere. En zoals voor de natuur meestal geldt: het komt vanzelf wel weer goed.
