Door de hypnotiserende sneeuw naar Hilversum
Precies een week geleden beleefden we de warmste dag ooit in maart met in het zuidoosten van het land temperaturen tot iets boven 26 graden. De laatste drie dagen echter sneeuwde het steeds weer. Als ik vanochtend om half 5 naast mijn bed sta om naar de vroege dienst in Hilversum te rijden, kijk ik snel even naar buiten. Op onze veranda, middenin het centrum van Arnhem, ligt een laagje sneeuw. In de tuinlamp zie ik nieuwe sneeuwvlokken omlaag komen.Een kleine storing trekt Nederland binnen. Op de radar ligt het zwaartepunt ervan nog bij de noordwestkust, maar er vooruit trekken fikse sneeuwbuien al het land op. Er is ook voor mij geen ontkomen aan. Snel smeer ik twee broodjes, pak mijn spullen en stap de deur uit op weg naar de auto. Er is nog niemand op straat. Bij het starten van de auto slagen de ruitenwissers er maar net in om de sneeuw van de vorige avond van de ruit te krijgen. Een klein beetje gespannen ga ik op pad. Rijden de sneeuw is geweldig, maar de vlokken moeten niet te dik worden.
Herinnering aan enorme vlokken
Bij sneeuw in april gaan mijn herinneringen altijd weer terug naar een zondagochtend, het moet ergens in 2006 of 2008 zijn geweest. Ook toen was ik vroeg in de ochtend op weg naar een vroege dienst, destijds nog bij Meteo Consult in Wageningen. Onderweg reed ik een sneeuwbui in. Er vielen waanzinnige vlokken en het ging ook nog eens erg hard. Binnen de kortste keren was de weg wit en waren de lijnen niet meer te zien. Nog erger waren die vlokken die maar op mijn voorruit af bleven jagen. Je raakte er compleet gehypnotiseerd van, zo in het donker. Er was niemand op de weg, geen anderen om je op te richten. Bijna op de tast ging het de brug bij Heteren over. Helemaal kapot kwam in bij het gebouw in Wageningen aan. Een collega, die onderweg hetzelfde had doorgemaakt, zag ook bijkans groen en geel. Duizelig en misselijk begonnen we aan de diensten van die ochtend.
Sneeuw in het voorjaar gaat vaak met grote vlokken gepaard. De afgelopen dagen hebben we daarvan al vele voorbeelden kunnen zien. De buien bleven maar komen van de Noordzee, sommige plaatsen hadden er twee dagen lang meer dan 20 op een dag. En er zaten zware buien tussen, met onweer en zoveel sneeuw dat je soms de overkant van de weg bijna niet meer kon zien. Het joeg in de harde wind door de straten. De lucht zat dermate vol met watjes dat het er gewoon donker van werd. Midden op de dag daalde de temperatuur dan tot rond nul graden en werd het gewoon wit.
Ontelbaar jagen de vlokken op de voorruit af
Ik rijd door de straten van Arnhem. De sneeuwval is nog beschaafd. Het gras is wit, de weg nog donker. Straatlantaarns zijn er om te helpen. Achter het station langs rijd ik naar buiten, de donkere Amsterdamseweg op. Daar slaat de eerste sneeuwbui toe. Ineens is de lucht gevuld met dikke vlokken. Ontelbaar jagen ze in de koplampen van mijn auto op de vooruit af. Weer die begoocheling. Ik denk terug aan de bui van toen. Rustig blijven, geen paniek. Gewoon doorgaan. De weg is binnen de kortste keren wit. Er rijdt helemaal niemand. Niemand om je op te richten.
Gelukkig duurt het niet lang. Al ruim voordat ik bij oprit naar de A12 aankom, is het alweer droog. Het witte is ook weer van de weg verdwenen. Vol goede moed ga ik snelweg op. Hier rijdt gelukkig wel verkeer en zijn we niet alleen als er weer een sneeuwbui komt. Die laat niet lang op zich wachten en is nog zwaarder dan de vorige. Opnieuw die dikke vlokken. Door een witte wereld kruipen we in een onderbroken lint over een weg die steeds witter en gladder wordt. De strepen verdwijnen. Het sneeuwt zo hard dat het spoor van de auto een stukje voor mij alweer is dichtgesneeuwd op het moment dat ik eraan kom. Ik houd van sneeuw, maar dit mag van mij stoppen. En dat gebeurt ook snel, want eenmaal in de buurt van Ede aangekomen, is het ook alweer gedaan met de sneeuw.
Na Lunteren wordt het beter
Via de A30 rijd ik noordwaarts. Nog zo’n sneeuwbui komt over ons heen, maar na Lunteren wordt het snel beter. Het sneeuwt nog wel, maar niet meer zo hard en de drupjes op mijn voorruit laten zien dat deze sneeuw ook een stuk natter is dan die eerder in de buurt van Arnhem. Het leed is hier geleden. Op de radio hoor ik nog wel over de moeilijke situatie op de A27 in de buurt van Utrecht waar het bijzonder hard blijkt te sneeuwen en ook al ongelukken zijn gebeurd. Op de A1, waarover ik langs Amersfoort rijd, is er gelukkig geen probleem en kan het verkeer moeiteloos voort.
Tussen Amersfoort en Hilversum, daar waar de A1 de polder Arkemheen passeert, vallen weer dikke watten uit de lucht. Het zijn kleddernatte sneeuwvlokken. Hier gaan we het hoofddeel van het neerslageggebied in dat inmiddels al een stuk zuidelijker is gekomen. Ook in Hilversum sneeuwt het, maar pas als ik binnen ben, gaat het los en wordt het ook rond het gebouw nog even wit.
In het weekend nog een verrassing?
Met de sneeuw van vandaag komt een einde aan een paar bijzondere dagen. De lucht was koud, we hebben prachtige wolken gezien en eindelijk vielen er in het Nederlandse voorjaar weer eens echte winterse buien. Dat was toch een hele tijd geleden. Ook al blijft het de komende tijd aan de koude kant, het lijkt erop dat het met de sneeuw nu toch wel gedaan is. Al weet je het nooit, er zijn al modelberekeningen die ook voor het komende weekend nog een verrassing in petto hebben.