Alweer geen ijs: dag zeehonden

Op weer.nl schrijven we vaker over de grote gevolgen die de opwarming van het klimaat heeft. Het is zo’n groot probleem, dat het voor veel mensen misschien moeilijk te behappen is. Dat er ergens rond de Zuidpool een ijsberg ronddrijft, klinkt toch wat abstract. Maar zo langzamerhand worden de problematische gevolgen steeds concreter.

We nemen je even mee naar Canada. Helemaal aan de oostkant van dat land ligt de gigantische Saint Lawrence-baai. In die baai liggen de Magdalena-eilanden. Al eeuwenlang kent de eilandengroep een grote populatie zeehonden. Vooral zadelrobben komen er veel voor. Je weet wel, met die witte fluffy pups.

Switch

Tot niet zo lang geleden werd er hier nog volop gejaagd op de jonge zeehonden door onder andere de bewoners van de eilanden, vanwege de witte vacht. De laatste decennia is dat – gelukkig – veranderd, en talloze eilandbewoners zijn geswitcht naar een hele nieuwe carrière: in de toeristische sector. Een bloeiende business: honderden mensen komen nu jaarlijks naar de eilanden om de zeehondenpups te bewonderen, in plaats van ze dood te knuppelen. De ‘grootste zeehondenkraamkamer ter wereld’ levert net zo veel geld op als de jacht ooit deed. Eind goed al goed? Nee. Want nu komt het zeehondentoerisme steeds vaker in gevaar, schrijft The Guardian.

Abrupt

Voor de vijfde keer in slechts 11 jaar moeten de eilanders nu vaststellen: er is geen ijs. En geen ijs betekent: geen zeehonden. Als dat gebeurt, worden tours gecanceld, blijven hotels leeg, en verliezen mensen hun werk. In 2010 gebeurde het voor het eerst weer sinds 1958. In alle tussenliggende jaren was er altijd voldoende ijs geweest. Een jaar later, in 2011, was er weer geen ijs. En in de jaren daarna kwam het nog drie keer voor. Een hele abrupte toename dus.

Pups hebben ijs nodig

Net als veel andere dieren keren zeehonden terug naar hun eigen geboortegrond om zich voort te planten. Een stevige ijsvloer is voor zadelrobben daarbij van levensbelang. Hier baren ze hun jongen, zogen ze, en de pups brengen hier de eerste weken van hun leven door, aangezien ze nog niet kunnen zwemmen. Maar als het ijs te dun is, of te onstabiel, is dat levensgevaarlijk voor de jonge zeehonden. Bij een beetje golfslag kunnen ze in het water terechtkomen, of geplet worden tussen stukken ijs.

Op z’n gat

Als ze niet meer van hun ‘kraamkamer’ op aan kunnen, zullen ze hun heil ergens anders gaan zoeken. Elk jaar dat hier wordt overgeslagen betekent een afname van zadelrobben die later terugkeren. De hele populatie rond de Magdalena-eilanden zal dan uiteindelijk verdwijnen, en daarmee zal ook het hele zeehondentoerisme op z’n gat komen te liggen.

Je kunt je afvragen of het cancelen van zeehondentours iets is om erg verdrietig over te zijn. Maar het feit dat de zeehonden worden verdreven uit hun leefgebied, is dat natuurlijk wel. Op dit moment kunnen de zeehonden nog elders terecht. Maar de bewoners van de Magdalena-eilanden zien een belangrijke inkomstenbron plotseling in rook opgaan. Zo zie je ook eens hele praktische, duidelijke gevolgen van klimaatverandering op mensenlevens. En daarbij: hoe lang voordat de volgende kraamkamer het begeeft..?

Bron: The Guardian